Witte hemel als watten, kleine pluisjes zweven door de lucht, vervoerd door de zachte wind. De benauwde lucht geef je een beklemmend gevoel, alsof je geen adem meer kan halen. Het heeft iets van een tropisch land, maar de zon schijnt vandaag niet.
Het glas van ramen en deuren is bedekt met een dun laagje stof, een soort Saharastof. Dat zie je vaker in zuidelijke landen. Stofregen. In de tuin, de houten tafel lijkt bestempeld met grijze bloemen van stof.
Buiten is het stil, maar het voelt als het voorbode van storm, een heftige weersverandering. Onrust. De vogels zijn vertrokken, het is mij een raadsel waarheen. Of als ze de dreiging van de lucht aanvoelen. In een mum van tijd, een eenzame meeuw kruist gehaast het luchtruim en verdwijnt weer in de oneinigheid.
Het lijkt een bevroren plaatje, maar schijn bedriegt: de tijd glijdt door, de klok tikt de seconden weg. Je leven is een paar minuten verkort.
Tekst: Rosa
