Met een zware hoofdpijn stond Eva die dag op. De hele nacht had liggen woelen tussen de lakens en heel weinig geslapen. Nachtmerries die zij zich niet meer kon herinneren stoorden haar nachtrust. Ze begon te zweten. Op een bepaald moment werd ze ineens wakker. Er was eigenlijk geen bijzondere reden voor. Het was een hoofdpijn bij haar slapen, alsof kleine kabouters in haar hoofd hadden ingebroken en constant, met ongekende kracht, met hun laarzen tegen haar hoofd schopten.
- Een warme douche zal me goed doen-, dacht Eva, terwijl ze langzaam opstond. Op blote voeten slofte zij naar de badkamer. Haar teennagels waren gelakt in een zachte champagnekleur. De zijden Japanse badjapon, met grote bloemen in felle kleuren, viel elke keer open bij het lopen en liet een glimp van haar gebruinde benen zien. Zij liep de badkamer binnen en keek in de spiegel. Opgezette ogen waren de getuigen van een onrustige nacht. Het donker haar hing warrig langs het gezicht, de huid bleker dan ooit.
- Meestal zie ik er beter uit, misschien heb ik gisteravond te veel gedronken-, bedacht zij onderzoekend voor de spiegel.
De buren hadden gaven een feestje, het huis zat vol mensen die de hele avond het huis in en uitgingen.
- Op zo'n dag kan ik beter niet drinken-, dacht ze en besloot de volgende keer het anders aan te pakken.
In gedachten verzonken deed ze de hete kraan van de douche open en liet het warme water langs haar lichaam stromen. En dan, heel snel, de koude kraan. Eventjes rilde zij ervan. De badkamer stond vol stoom, de spiegel was beslagen. Je kon niks meer zien. Langzaam droogde zich Eva af. Zij maakte een hoekje van de spiegel schoon en keek onderzoekend naar het spiegelbeeld van haar gezicht. Een gewoon gezicht, niks bijzonders, stelde zij vast in gedachten. Zij deed de ogen dicht en fantaseerde dat ze naar de andere kant verdween, naar een magische wereld.
-Eén...twee...drie!- Het gebeurde niks...Zij was er nog. Er was geen magie te bekennen.
Met de vingers tekende zij een gezicht op de spiegel. Het was een grote spiegel, één meter lang, tachtig centimeter breed. Een bol gezicht, ronde ogen, grote oren. Een lachende mond.
Bovenop stekelhaar, vier rechtstaande streepjes, net een kindertekening. Zij begon gekke bekken te trekken. De hoeken van de mond vasthouden en naar de zijkant rekken. Verbaasd kijken, de wenkbrauwen omhoog. Een mysterieuze blik of sexy lippen en een pruilmondje zoals Marilyn Monroe. Heel even keek Eva aandachtig naar haar lichaam.
-Hmmm, ik moet een beetje afvallen-, constateerde ze. Het mooie weer komt eraan, anders moet ik drastische maatregelen nemen. Zij wikkelde een badlaken om haar lichaam en liep naar de slaapkamer.
-Wat zal ik vandaag aandoen?-, dacht ze terwijl ze de deur van de kledingkast opendeed.
Het was haar vrije dag. Eva koos een versleten spijkerbroek, een lichtblauw t-shirt met twee rijen kleine Swarovski kristallen en zilverkleurige sneakers. Deed een kraaltjesarmband om haar pols. Daarna maakte zij het haar vast in een staart met een blauw elastiekje. Ze deed een beetje kinder eau-de-cologne op haar hals en kleding.
Ze liep de trap af, haaste zich naar de keuken en zette "Classic Rock"op de radio aan. De muziek van de Rolling Stones schreeuwde de kamer in. Ze pakte een beschuitje, besmeerde ze 't voorzichtig met jam zodat het niet brak en schonk vers geperst sinaasappelsap in. Ze deed het filter in het koffiezetapparaat en drukte op het knopje.
-Het ruikt heerlijk!-, dacht ze, de gezellige en aromatische geur van verse koffie opsnuivend. Langzaam dronk ze van het glas sinaasappelsap. Daarna ging ze aan tafel zitten en pakte de krant.
-Iedere dag dezelfde-, dacht ze. Politieke discussies, aangehouden terroristen, zinloos geweld, en een koninklijke bruiloft. De wereld verandert niet, we wennen zelfs aan al die allende.
- Vandaag ga ik thuis niks doen-, besloot ze ineens. Eerst ga ik fietsen en dan zie ik het wel weer.
Eva deed de terrrasdeuren open en liep naar de tuin. Het was prachtig lenteweer. De zon scheen, de hemel had een vrolijke blauwe Middellandsezeekleur en er was geen wolkje te bekennen. Ze opende de deur van de schutting een stapte op de fiets. Na een paar rustige straten reed ze in de richting van de rivier. Zij fietste snel, steeds sneller, totdat ze begon te zweten. Dan verminderde ze het tempo en concentreerde zich op de omgeving. De bomen begonnen nieuwe blaadjes te krijgen. Een zachte wind deed het zilverkleurige water golven en de watervogels schommelden zachtes mee. Een driftig kwakende eend zwom voorbij met een lange rij drukke eendjes. Niet zo ver daar vandaan, wiegde een verliefde zwaan zich trots in het water met zijn partner. Iets verderop zag ze een oud huis, de voorkant bedekt met klimop. De voortuin vol met bloempotten met kleurige bloemen en een verlaten kinderschommel.
-Het lijkt het huis van Hans en Grietje-, dacht zij. Voor een moment, vloog ze in gedachten naar het verleden terug.
- Ik heb vroeger nooit een tuin gehad. Het lijkt of deze kinderen een ideaal leven hebben, maar je weet maar nooit-, redeneerde ze.
De weg werd smaller en veranderde in een fietspad. Na een bocht hoorde ze zware mannenstemmen en keek de andere kant op. Enkele vissers hadden hun hengels in het water gegooid. Op de grond lag een legergroene opgerolde tent of iets die erop leek.
-Het lijkt een lichaam, in een flits denkend aan het verhaal van Carver waar ze een meisjeslichaam bij de rivier vonden.
- Ik heb teveel fantasie! Het zijn waarschijnlijk hele saaie mannen, die nooit in hun leven, zelfs niet eens in gedachten, hebben gedurfd om iemand te vermoorden-.
Eva vergat snel het hele verhaal. Ze was bijna één uur weg en te ver van huis gefietst. Langs de weg zag niemand meer, ze hoorde slechts het gekrijs van de vogels. Enkele wattenwolken zweefden in de hemel. De zon verbleekte even.
-Het is beter om terug te gaan-, besloot ze ineens en keek een ogenblik naar de horizon. In de verte, de hemel kreeg een dreigende donkerblauwe tint, het begon te waaien. Ze nam een kortere route en fietste sneller. Onderweg stopte ze bij een klein barretje en kocht een ijsje met aardbeiensmaak. De zoete fruitgeur deed Eva terugdenken aan haar kindertijd. Genietend likte zij langzaam aan het ijsje.
In huis aangekomen ging ze naar de badkamer. Zij keek in de spiegel, de diepte in. Haar gezicht had een gezond kleurtje gekregen, er zat een blosje op haar wangen. Ze besloot om nog een poging te wagen. Eva deed de ogen dicht, concentreerde zich en...
-Eén... twee... drie!
.JPG)
Voor Ibán
Rotterdam voor dag en dauw. De bruggen zijn verlaten. 
