Photo's, texts, poems and songs

The last days I'm really busy with my photoblog: photo's, texts, poems and songs.

See you there!! http://www.flickr.com/photos/dadiva

Tanks for your visit!

The best time of the day

Cool summer nights.

Windows open.

Lamps burning.

Fruit in the bowl.

And your head on my shoulder.

These the happiest moments in the day.

Next to the early morning hours,

of course. And the time

just before lunch.

And the afternoon, and

early evening hours.

But I do love

These summer nights.

Even more, I think,

than those other times.

The work finished for the day.

And no one who can reach us now.

Or ever.

Tekst: Raymond Carver, "The best time of the day"

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

This Living Hand

This living hand, now warm and capable

Of earnest grasping, would, if it were cold

And in the icy silence of the tomb,

So haunt thy days and chill thy dreaming nights

That thou wouldst wish thine own heart dry of blood

So in my veins red life might stream again,

And thou be conscience-calmed -see here it is-

I hold it towards you.

Tekst: John Keats, "This living hand"

Foto, Rosa: http://www.flickr.com/photos/dadiva/

The gold ring and the sea

Father lost his wedding ring in the ocean once. Like all the trawlermen, he'd take it from his finger to put on a neck chain, not to lose the finger as the net went out.

Several tides after that, our aunt, while cleaning some hake, found a gold ring in the belly of one of the fish.

Once she'd washed it off, she examined the letters and numbers engraved inside. Though it couldn't be true, the date and the initials were those of our parents' wedding.

By all appearances, Father himself had caught the hake that had swallowed the ring. In all of the wilde blue sea.

Peaceable summer nights brings the inland wind, and the memories.

I look at the sky, and it dawns that coincidences are the planets with the amplest orbits.

Only every so often have they come round.

The ring's is far too great a coincidence. It would have been lost and found in that same stone sink. But that doesn't matter. What's most important now is this: for years and years, the story of the ring was entirely believable to our small, children's inteligence.

Nights, the ocean has a shimmer of hake.

The stars go leaping around like the scales.

Tekst: Kirmen Uribe, "The gold ring"

Foto: Albanta, http://www.flickr.com/photos/_albanta_/

God

God has no religion

Mahatma Gandhi

Foto: Carles Márquez, http://www.flickr.com/photos/carlosmarq/

Spookvlucht

Als het dan moet, wil ik het liefst

mijn tijd uitzweven in een cockpit

Mijn kist een wieg boven de wolken,

zacht licht onder mijn instrumenten,

steden, sterren binnnen handbereik.

Loom gerommel van motoren.

Slaap met uitzicht in een luchtschip.

Eeuwig vliegen dat ik droom

Gedicht: Ingmar Heytze, "Spookvlucht"

Foto: Tonni Mollà: http://www.flickr.com/photos/tonnimolla/

Schijn bedriegt

Witte hemel als watten, kleine pluisjes zweven door de lucht, vervoerd door de zachte wind. De benauwde lucht geef je een beklemmend gevoel, alsof je geen adem meer kan halen. Het heeft iets van een tropisch land, maar de zon schijnt vandaag niet.

Het glas van ramen en deuren is bedekt met een dun laagje stof, een soort Saharastof. Dat zie je vaker in zuidelijke landen. Stofregen. In de tuin, de houten tafel lijkt bestempeld met grijze bloemen van stof.

Buiten is het stil, maar het voelt als het voorbode van storm, een heftige weersverandering. Onrust. De vogels zijn vertrokken, het is mij een raadsel waarheen. Of als ze de dreiging van de lucht aanvoelen. In een mum van tijd, een eenzame meeuw kruist gehaast het luchtruim en verdwijnt weer in de oneinigheid.

Het lijkt een bevroren plaatje, maar schijn bedriegt: de tijd glijdt door, de klok tikt de seconden weg. Je leven is een paar minuten verkort.

Tekst: Rosa

Foto: http://www.flickr.com/photos/xavito/

Zwervers

Het laatste huis staat in het dorp

zo eenzaam als het laatste huis op aarde.

De straat, het kleine dorp houdt ze niet vast,

loopt langzaam verder in de nacht.

Het kleine dorp is slechts een overgang

tussen twee verten, vol vermoeden, bang,

een weg langs huizen en geen veldpad meer.

En die het dorp verlaten, zwerven lang.

Wellicht dat velen sterven onderweg.

Gedicht: Rainer Maria Rilke, dichtbundel "Het Getijdenboek"

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

Toen begreep ik Monet beter

Er was een leraar handvaardigheid die vertelde dat Monet een tuin had aangelegd met het doel die vervolgens te schilderen. Ik vond dat een belediging voor de wereld. Was er in de wereld niet al genoeg om te schilderen?

Er was een moment waarop ik me realiseerde dat de wereld er anders uit had gezien als de mensen andere keuzes hadden gemaakt. Toen begreep ik Monet beter.

Tekst: Tjitske Jansen, uit dichtbundel "Koerikoeloem"

Foto: Ofella, http://www.flickr.com/photos/ofella/

The world will forget us anyway

And in the lives of men, irreversible.

And it seems a relief. To win? To lose?

What for, if the world will forget us anyway.

Tekst: Czeslaw Milosz

Foto: Tonni Mollà, http://www.flickr.com/photos/tonnimolla/

Intensiteit

"Naarmate je ouder wordt krijgt je werk meer intensiteit. Als je jong bent wil je je nog weleens laten verleiden tot overmoedig gedrag. Dat raak je goddank kwijt. Nee, puurder is het woord niet. Het wordt intenser, belangrijker voor jezelf. De intensiteit wordt ongelooflijk. Als je in het Frans Hals Museum in Haarlem die laatste schilderijen van Hals ziet... die zijn geweldig. Toen was -ie al over de tachtig. Hij schilderde in dat huis die oude vrouwen en mannen waar hij zelf tussen zat. De anderen zaten bibberend met hun kopje thee, hij wist nog feilloos het penseel te hanteren. Dat herken ik helemaal.

Bij zo'n doek speelt er van alles door je heen. Die schilderijen zijn een sneeuwstorm van kleur, die vol zit met gedachten en herinneringen. In die sneeuw-jacht zitten al die dingen die mijn leven bepalen. Mijn toch betrekkelijke isolement en het feit dat ik my beperk tot datgene wat ik belangrijk vind om te doen".

Tekst: Jan Wolkers

Foto: Xavito, http://www.flickr.com/photos/xavito/

This word love

I will not go when she calls

even if she says I love you,

especially that,

even though she swears

and promises nothing

but love love.

The light in this room

covers every

thing equally;

even my arm throws no shadow,

it too is consumed with light.

But this word love-

this word grows dark, grows

heavy and shakes itself, begins

to eat, to shudder and convulse

its way through this paper

until we too have dimmed in

its transparent throat and still

are riven, are glistening, hip and thigh, your

loosened hair which knows

no hesitation.

Gedicht: Raymond Carver, "This Word Love"

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

U hebt het gemaakt

"Iemand zei me laatst: 'u hebt het gemaakt, mijnheer Vinkenoog. U bent toch binnen?', toen ik om een honorarium voor een optreden vroeg. Daar kan ik heel boos om worden, om zo'n uitspraak vol onbegrip. Ik heb 'het' niet gemaakt. En wat mag 'het' dan wel niet zijn. De één zal wel succes bedoelen. Maar wat is succes? De ander zal aan geld denken. Nou, dat is dan een illusie. Voor mij bestaat er slechts één vorm van succes: mezelf zijn en mijzelf blijven in de dingen die ik doe en laat. Liefst bewust tot en met de laatste seconde. Onafhankelijkheid, vrijheid, is daarvoor een noodzaak. Putten uit eigen ervaringen evenzeer."

Tekst: Simon Vinkenoog, uit boek 'Schrijvers gaan niet dood'. Auteur: Margot Vanderstraeten.

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

A poem not against songbirds

Lighten up, songbirds. Give me a break.

No need to carry on this way,

even if it is morning. I need more sleep.

Where were you keeping yourselves when I was thirty?

When the house stayed dark and quiet all day,

as if somebody had died?

And this same somebody, or somebody else,

cooked a huge, morose meal for the survivors.

A meal that lasted ten years.

Go on, sweethearts. Come back in an hour,

my friends. Then I'll be wide awake.

You'll see. This time I can promise.

Gedicht: Raymond Carver, 'A poem not against songbirds'

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

Waarom dan noem ik hem God?

Er was Pessoa die ik las toen ik twintig was. Hij schreef: 'Ik geloof niet in God omdat ik hem nooit heb gezien. Als hij zou willen dat ik in hem geloofde, zou hij ongetwijfeld met mij komen praten en mijn kamer binnenstappen en mij zeggen: 'Hier ben ik! En dat, als God de bloemen en de bomen was en de bergen en de zon en het maanlicht, hij dan in hem geloofde, op ieder uur, dat zijn leven één gebed, één mis, en een communie was met de ogen en door de oren. 'Maar als God de bomen en de bloemen is en de bergen en het maanlicht en de zon, waarom dan noem ik hem God?'

Er was een dag waarop ik besloot om God niet langer God te noemen. Er waren zoveel mensen die hem noemden en iedereen bedoelde weer wat anders. Er was Pessoa dankzij wie ik denken kon dat God dat niet zo erg zou vinden.

Tekst: Tjitske Jansen, dichtbundel 'Koerikoeloem'

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

De ernstige man

De vierde planeet was die van de zakenman. Die man was zo druk dat hij niet eens even opkeek bij de komst van de kleine prins (...)

-Drie en twee is vijf. Vijf en zeven twaalf. Twaalf en drie vijftien. Goeiedag. Vijftien en zeven...

Dat betekent Dus vijfhonderdeneenmiljoen zeshonderd-tweeëntwintig duizend zevenhonderdeenendertig.

- Vijfhonderdmiljoen wat? (...)

- Hè, ben je daar nog steeds? dat weet ik niet meer...Ik heb ook zoveel te doen! Ik ben een ernstig man, ik hou me niet bezig met leuterpraat!

- Miljoen van die dingetjes die je soms aan de hemel ziet(...)

-Aha! Sterren?

-Zo heten ze. Sterren.

- En wat doe je met vijfhonderd miljoen sterren?
- Niets. Ik bezit ze.

- Maar ik heb al een koning ontmoet die...

- Koningen bezitten niet. Die "regeren" erover. Dat is iets heel anders.

- En wat voor nut heeft het voor je, de sterren te bezitten?

-Het nut is dat het mij rijk maakt.

- En wat voor nut heeft het voor je, rijk te zijn?

- Dan kan ik nog meer sterren kopen als iemand ze ontdekt(...)

- Hoe kun je de sterren bezitten?

-Van wie zijn ze? antwoorde de zakenman geërgerd.-

- Dat weet ik niet. Van niemand.

- Dan zijn ze dus van mij, omdat ik het eerst aan gedacht heb.

- Als je een diamant vindt die van niemand is, dan is die van jou. Als je een eiland ontdekt dat van niemand is, dan is het van jou. Als je als eerste een idee krijgt, neem je patent op: het is jouwe. En ik bezit de sterren, omdat vóór mij niemand eraan gedacht heeft ze in bezit te nemen.

-En wat doe je ermee?

- Ik beheer ze. Ik tel ze en tel ze nog eens na, zei de zakenman. Dat is moeilijk. Maar ik ben een ernstig man!

De kleine prins was nog niet tevreden gesteld.

Als ik een sjaal bezit, kan ik die om mijn hals slaan en meenemen. Als ik een bloem bezit, kan ik die plukken en meenemen. Maar jij kunt de sterren niet plukken!

- Nee, maar ik kan ze op de bank zetten

- Dat wil zeggen dat ik het aantal van mijn sterren op een papiertje schrijf. En dan leg ik dat papiertje achter slot en grendel in een la (...)

De kleine prins had over ernstige zaken heel andere ideeën dan de grote mensen.

- Ik, zei hij nog, ik bezit een bloem die ik elke dag water geef. Ik bezit drie vulkanen waarvan ik elke week de schoorstenen veeg. Want ik veeg ook de al uitgedoofde. Je kunt nooit weten. Het is nuttig voor mijn vulkanen en het is nuttig voor mijn bloem dat ik ze bezit. Maar jij bent niet van nut voor de sterren.

De zakenman deed zijn mond open, maar wist niets te antwoorden en de kleine prins vertrok.

Tekst: De Kleine Prins, Anton de Saint-Exupéry

Foto: Jacco van Giessen, http://www.flickr.com/photos/45609060@N00/

No Taxis Available

It is absurd not knowing

where to go.

You wear the streets like an overcoat.

Certain houses are friends, certain houses

Can no longer be visited.

Old love-affairs lurk in doorways, behind windows

Women grow older. Neglection blossoms.

You have turned down numerous invitations,

Left the telephones unanswered, said "No"

To the few that needed you.

Stranded on an island of your own invention

You have thrown out messages, longings.

How useless it is knowing that where you want to go

Is nowhere concrete.

The trains wil not take you there,

The red busses glide past without stopping.

No taxis available.

Gedicht: Brian Patten, 'No taxis available'

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

De geur van lente

Maart neemt afscheid en, voor het eerst sinds lange tijd: de zon schijnt. Ik was al lang vergeten hoe aangenaam de zonnestralen op je huid aanvoelen. Met mijn ogen dicht zie ik een felle oranjetint, die steeds vervaagt. Ik hoor de meeuwen lachen, vrolijke kinderstemmen, het geluid van een vliegtuig in de verte.

Op de rand van de schutting landt een spreeuw, die mij met zijn kleine speldenoogjes nieuwsgierig aanstaart. Daarna vliegt hij weer snel weg. Een donkere wolk in de vorm van een beertje bedekt even de zon. Om het grijze heen, een felle witte kleur omringd door blauw. De kou is even terug. De zon vecht om ertussen te komen, prikt een gaatje in de wolk, knippert even en wint de strijd.

Ik droom van een tropisch strand, de geur van de zoute zee, hoor zachtjes het geluid van de golven. Het ruikt naar bloesem, naar het zuiden, naar vroeger. De jaren glijden langzamerhand van mijn schouders af. Het verleden vervaagt, de tijd staat stil.

Tekst en foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

Sweet Things

Ik heb van ons gedroomd. We moesten

dringend ergens zijn, maar jij was zoek.

Ik rende door een stad die traag, maar

onstuitbaar in een taart veranderde.

Ik zakte weg in straten van fondant.

Ongeklopte slagroom in de gracht.

Borstplaatbruggen hingen boven

rondvaartboten van amandelspijs.

Daar stond je, kaarsrecht, op de top.

Poedersuiker sneeuwde om je heen.

Je droeg een jurk van melkwit marsepein.

Mijn kleren smolten om tot chocola.

Er kwam een lange vinger met twee ringen

en een vraag. Wij zeiden: "Ja".

Gedicht: Ingmar Heytze, "Sweet Things'. Dichtbundel: "Elders in de wereld"

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

De wraak van Assepoester

Er was Assepoester die het vreemd vond dat de prins haar glazen muiltje

nodig had om haar te herkennen. Al die tijd dat haar zussen bezig waren

hun voeten in dat schoentje te persen, stond ze naast hem. Hij had toch

uren met haar gedanst? Hij wist toch hoe ze rook? En bewoog?

Er was Assepoester die hoopte dat de prins haar meteen had herkend

maar niets had gezegd. Hij gaf de zussen ruimschoots de tijd te doen wat

ze konden om toch in dat schoentje te passen. Eerst moest die hamer

gehaald en die zaag, die teen eraf en die hiel. Wraak op die wezens die

zich hadden vergist door niet heel veel van haar te hebben gehouden.

Gedicht: Tjitske Jansen, uit dichtbundel "Koerikoeloem"

Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/

Total Strangers

Those beautiful days

when the city resembles a die, a fan and a bird song

or a scallop shell on the seashore

- goodby, goodbye, pretty girls,

we met today

and will not ever meet again.

The beautiful Sundays

when the city resembles a football, a card and an ocarina

or a swinging bell

- in the sunny street

the shadows of passers-by were kissing

and people walked away, total strangers.

Those beautiful evenings

when the city resembles a rose, a chessboard, a violin

or a crying girl

- we played dominoes,

black-dotted dominoes with the thin girls in the bar,

watching their knees,

which were emaciated

like two skulls with the silk crowns of their garters

in the desperate kingdom of love.

Gedicht: Jaroslav Seifert, Wet Picture

Foto: Rosa

Het is de tijd dat je aan de roos besteed hebt

"...De kleine prins ging de rozen weer bekijken.

- Jullie lijken helemaal niet op mijn roos, jullie zijn nog helemaal niets, zei hij tegen ze. Niemand heeft jullie getemd en jullie hebben ook niemand getemd. Jullie zijn net zoals mijn vos was. Dat was een vos als honderdduizend andere. Maar ik heb hem tot mijn vriend gemaakt en nu is hij enig op de wereld.

En de rozen waren er verlegen mee.

-Jullie zijn mooi, maar jullie zijn leeg, zei hij ze ook nog. Je kunt voor jullie niet sterven. Natuurlijk, van mijn roos zou een toevallige voorbijganger ook denken dat ze op jullie leek. Maar in haar eentje is ze belangrijker dan jullie allemaal bij elkaar, omdat ik haar water heb gegeven. Omdat ik haar onder een stolp heb geplaatst. Omdat ik haar met het windscherm heb beschut. Omdat ik de rupsen die op haar zaten heb gedoood (behalve de twee of drie om vlinders te krijgen). Omdat ik heb gehoord hoe ze zich beklaagde, hoe ze zich opende of zelfs hoe ze af en toe zweeg. Omdat ze mijn roos is.

En hij ging terug naar de vos:

- Vaarwel, zei hij...

- Vaarwel, sprak de vos. Hier heb je mijn geheim. Het is erg eenvoudig: alleen met je hart kunt je goed zien. Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog.

- Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog, herhaalde de kleine prins om het goed te onthouden.

- Het is de tijd die jij aan je roos besteed hebt, die jouw roos zo belangrijk maakt."

Tekst: Antoine de Saint-Exupéry, De Kleine Prins

Foto: Jacco van Giessen, http://www.flickr.com/photos/45609060@N00/

Feestelijke zinloosheid

Als de eeuwigheid zou bestaan, zou niemand nog iets presteren. Waarom zou je bollen in de grond stoppen als je dat over duizend jaar ook nog kunt doen? Voor leven is dood nodig. Dat is een natuurwet. Nijhoff heeft ooit geschreven:

- Het hart tot de onvruchtbare plek omspitten

Pooltochten dromen en gedichten maken.

Dat is precies zoals ik het leven zie. Het bestaan is niet meer dan feestelijke zinloosheid. Juist door die zinloosheid wordt het feestelijk.

Tekst: Jan Wolkers

Foto: http://www.flickr.com/photos/tonnimolla/

Kaufhaus des Westens

Kaufhaus des Westens. Kopen op recept.

Lento, lento langs vitrines schuiven

en betoverd bij een vulpen blijven staan.

Lipstick. Horloges. Lingerie. Kasjmier.

Als ergens ooit genezen wordt, dan hier.

Hier is het warm en druk, hier kun je dromen,

hier kun je kosteloos bij balustrades komen

waar Europa zich ontvouwt: een massagraf

dat blaakt van hoop en voor het donker

rouge, speelgoed en horloges koopt.

Gedicht: Menno Wigman, 'Kaufhaus des Westens'. Dichtbundel 'Zwart als kaviaar'.

Foto: http://www.flickr.com/photos/mediocre/

Fotograferen is...

"Fotograferen is het registreren van je bestaan"

Citaat: Paul Strand

Foto: Rosa

Dora Dolz, kunst tussen twee culturen

Zaterdag hoorde ik op de radio dat Dora Dolz overleden was. Een Catalaanse kunstenares, geboren in Barcelona, die al tientallen jaren in Rotterdam woonde. Afgelopen zaterdag was de Museumnacht, heel kunstzinnig Rotterdam vierde feest. Een beetje wrang, eigenlijk. Het toeval wil dat ik haar werk pas een jaar geleden heb ontdekt, anders had ik nooit van haar geweten. Vorig jaar heeft een collega een boek met haar werk aan mij uitgeleend. Ik was erg onder de indruk: glasobjecten, keramiek, tapijten, doeken. Alles in felle tinten, stijlvol, modernistisch aandoenend. Een tikje Gaudí, een beetje barrok, een vleugje Catalaans, maar toch een eigen stijl. Klassiek en tegelijk vernieuwend. Het pas ook overal, in een kasteel of landhuis, of in een appartement met een strakke design-inrichting.

Eenzaamheid, leven en dood, thema's vol diepgang. Het bekijken van de film was voor mij een aangrijpende gebeurtenis, er zit veel emotie in die film. Herinneringen, zoals de foto van haar eerste communie. Ik heb ook een foto voor het altaar, kroontje op, onschuldige blik. De eerste jaren in Nederland, de verbazing over bepaalde gewoontes en gebruiken. Haar huis, warm en sfeervol, vol leven. Kinderen, drukte, fel daglicht, muziek. Het straalt liefde en levenslust uit. Liefde is iets dat in je zit en dat je moet geven, zei ze in de film.

Met bewondering keek ik ook hoe haar glasobjecten gemaakt werden. Hoe het zachte glas boog en vorm kreeg, het had iets magisch en sprookjesachtig. Spiegels, reflectie, glans, een wonderlijke wereld.

Twee Catalaanse vrouwen, twee werelden. "In Spanje ben ik heel Hollands en in Holland heel Spaans", zei ze ooit. Het gevoel van ontheemding, heel herkenbaar voor mij. Zij zong ook graag. Onze wegens hebben zich nooit in het verleden gekruisd.

Het werk van Dora wordt bij het museum Boijmans van Beuningen tot juni tentoongesteld. Haar kijk op kunst in het algemeen lijkt erg veel op mijn beleving. Uitbundig. Zij hield van pittige tinten, wilde kleur in de Nederlandse samenleving brengen. Doe ik zelf ook, in de vorm van foto's, tekeningen of beeldende teksten. Het moet leven, een soort vrolijkheid uitstralen. Zwart-wit echter heeft wel iets bijzonders. Het geeft diepte en intensiteit aan de foto's en tekeningen en is daardoor veelzeggend.

Dora heeft me aan het denken gezet. De tijd gaat snel en, gelukkig, kan je niet in je eigen toekomst kijken. Nu zie ik meer dan ooit hoe belangrijk het is om je hart te volgen, doen wat je het beste kan, waar je gelukkig van wordt. We beseffen niet hoe het echte leven in elkaar steekt. We leven in een droom die we als realiteit ervaren.

Dora Dolz, een inspirerende vrouw. Ik wil nu alles over haar en haar werk weten, het verleden inhalen. Alsof in het echt onze wegen lang geleden zich gekruist zouden hebben.

Tekst: Rosa

Foto: http://www.flickr.com/photos/xavito/

Net omgekeerd als bij de zee

"De nacht schreed voort, de aarde draaide om haar as, en zij spraken over het probleem waarom een vlag in de wind wappert en waarom de golven in Max haar zich niet met de groei mee verplaatsen maar op dezelfde plek blijven, net omgekeerd als bij de zee, waar de golven horizontaal voortbewegen maar het water op dezelfde plek blijft.."

Tekst: fragment uit de "Ontdekking van de hemel", van Harry Mulisch

Foto: Rosa

De stilte van het station

De trein reed langs het weiland

ik langs de dag

een moment van twijfel

leidde het raam af

de trein stond stil

de dag gleed langs het glas

en nam zijn geluiden en kleuren mee

de avond

wachtte mij op

in een fluwelen jurk

in de stilte van het station

ik zag dat

de trein weg was

de dag weg was

het weiland weg was

maar ik was gebleven

en de avond

die zonder mij nergens naartoe kon

we gingen uit op avontuur

Gedicht: Amir Afrassiabi, dichtbundel "Ballingschaap"

Foto: http://www.flickr.com/photos/mediocre/

Berlin is my Paris

"I came to Berlin, the way people used to go to Paris. I came to measure myself against the world. It was a closed circle, uit of which I broke. A circle that exploded history. And I was a part of this history. I came to Berlin after the fall of the wall. Everithing had changed during this period. Not just. All the world was anxious. Not all the world, but the whole world. It wasn't obvious to everyone. One had to be able to comprehend it first (..)

Berlin was not al Berlin. I injure myzelf on the window panes and mirrors in the West. From the cleanliness, they stood dangerously like invisible it was my fault. I did'nt dare to leave any crumbs behind in a world without crumbs. And for the act that there where, any crumbs at all. I held myself responsible (...)

It's no easy challenge to be in Berlin. Berlin is a metaphor. An expression for the emerging present. For the future history. I live on Leipziger Strasse, in a high rise above the Springerhaus Publishing House. And with a view of the synagogue. With a view of the cranes that a cloud the neighborhood like a forest. The dust from Postdamer Platsz rises too high for me. Day and night a piece of Berlin changes before my eyes. And I change with it. It's not an easy challenge to be in Berlin. And no one can deprive themselves of it. One doesn't live without a purpose. And one doesn't remain untouched here. I write my books at Checkpoint Charlie. In Café Adler. I sit on a table, buses full of tourists drive through the city and stop in front of the Adler. These people don't have the challenge of living in Berlin. They come every now and then to see if Berlin has allready become Berlin (...)

I'm a part of Berlin. I'm still not yet. I measure myself against myself and the world. I leave traces behind. There also a part of Berlin. From the Berlin that is supposed to become Berlin. Berlin is not yet Berlin. It's an incomplete place that cannot do without me. Berlin is my Paris".

Tekst: Carmen Francesca Banciu: "Berlin ist mein Paris". "Berlin is my Paris"

Ullstein Publishing House, Berlin 2002

Foto: Rosa

Volgende halte: Berlin

"Wenn jemand eine reise tut/so kann er was erzälen"

"Wie verre reizen doet, kan veel verhalen"

Volgende halte: Berlin!

Citaat: Matthias Claudius

Foto: http://www.flickr.com/photos/Xavito/

De maan heeft geen woorden nodig

Ik kijk liever naar de maan

dan naar de mens.

De mens,

ik word er zó moe van.

Dat roepende, smekende,

lachende, verlangende,

niet wetende,

willen wetende,

ik hou van jou zeggende,

of denkende,

op schoenen

of op eelt lopende,

van de een naar een ander rennende,

met sieraden en muziek beklede mens.

Ik kijk liever naar de maan

die altijd hetzelfde is:

onverschillig,

trouw.

De maan heeft geen woorden nodig

om te zeggen:

ik ben er

en morgennacht ben ik er weer.

Misschien zit er een wolk voor,

misschien zie je me niet omdat je binnen bent,

omdat je binnen naar je dwaze liedjes ligt te luisteren

of omdat er tranen voor je ogen zitten,

tranen omdat je denkt dat je alleen bent,

maar je bent niet alleen,

want ik ben er,

en gisteren was ik er ook

en morgen ben ik er weer.

Gedicht: "Vrouw Holle",Tjistke Jansen

Dichtbundel: "Het moest maar eens gaan sneeuwen"

Foto: Rosa

Wat echt belangrijk is

Een moment van reflectie. Als ik weer thuis ben, terug van een crematie, besef ik weer hoe kort het leven is. Maandag is altijd een drukke dag na het weekend, maar ik neem de tijd om in stilte mijn gevoelens een plekje te geven. Eerst muziek opzetten die bij mijn stemming past: Chet Baker. Prachtige muziek, eigenlijk beter geschikt voor een bewolkte, grijze dag. Maar op dit moment is het precies de goede keuze. "Round midnight" is mijn favoriete nummer, ik zet hem altijd knalhard op. Chet Baker past ook goed bij een glaasje cava, een beetje decadent. Of bij een romantisch etentje: zacht licht, kaarsjes aan. Nu is het een beetje vroeg voor cava, een geurige capuccino smaakt ook prima.

De zon schijnt, maar ik ben een beetje afwezig, ik moet al die indrukken even verwerken. Bij een crematie vertellen de kinderen altijd hoe het vroeger thuis was. Herinneringen van hun kindertijd, welke dingen ze fijn vonden. Waarschijnlijk zijn het kleine gebeurtenissen, vlagen van beelden, zoals in een film. Het kan zijn dat alles net anders was, het is een persoonlijke belevenis die in het geheugen gegrift staat. Bevroren, opgeslagen voor altijd in je geest. Een lege plek, alleen de herinneringen leven voort.

Ik bedenk ineens dat mijn vader in hetzelfde jaar is geboren. Kijk je vaak terug als je ouder bent, denk je dat je anders had willen leven, vraag ik me af. Ouders en kinderen kunnen heel verschillend zijn, maar veel ervaringen neem je mee als je volwassen bent. In zulke momenten ga je het leven relativeren, hoewel ik moet bekennen dat het me in het dagelijks leven steeds beter af gaat. Goede keuzes maken, concentreren op wat echt voor je belangrijk is: "wat je bent". En de rest over je heen laten komen, het besef dat het goed zit.

Goede vrienden en mensen om je heen, waar je je mee verbonden voelt, maken het verschil. Leeftijd en omgeving is niet belangrijk, wel een gemeenschappelijke visie op het leven. Het openstaan voor anderen, voor nieuwe indrukken. De ruimte hebben -en krijgen-, het geeft geestelijke rust.

De muziek is afgelopen, de koffie is op. Tijd om verder te gaan met de dagelijkse bezigheden, tijd om verder te gaan met leven.

Tekst: Rosa

Foto's: http://ferran.les-plus-simples.com/

In de kleur van jouw huid

Ik weet de kleur waar hij het liefst op loopt

Ik weet de kleur die hij bij voorkeur draagt

Maar lopen is niet hetzelfde als slapen

en dragen niet hetzelfde als wakker worden.

Ik heb hem dus gevraagd: in welke kleur wil jij het liefste

slapen, in welke kleur wil jij het liefste wakker worden

In de kleur van jouw ogen zei hij, in de kleur van jouw huid.

Ik heb er niet naar gezocht. Ik wist ook zonder zoeken wel

dat er geen winkel bestaat die dekbedovertrekken verkoopt

in die kleuren. Er zit niets anders op. Ik moet voor altijd

bij hem slapen.

Gedicht: Tjitske Jansen, "Voor zijn verjaardag".

Dichtbundel: "Het moest maar eens gaan sneeuwen"

Foto: Rosa

Schaatsers en autowassers

Zondagochtend. Als ik de deur opendoe om te gaan hardlopen, is de buurman z'n auto al aan het wassen. Hij houdt een doekje in zijn hand, de wieldoppen glimmen in de zon. Na het verplichte "goedemorgen" en een flauwe opmerking van mijn kant over het poetsen, gaat hij verder met zijn drukke bezigheden. De wereld van autowassers is mij vreemd. Onze werelden zullen zich nooit kruisen, vrees ik.

Het mooie weer lonkt. Ik adem diep en neem voor de zoveelste keer de vertrouwde route langs de rivier. Ik ken elke boom, elk huis, elke bocht. De rivier rechts, het weiland links. Maar, ondanks alles, ontdek ik elke keer onderweg wat nieuws. Iedereen blijkt buiten te zijn. Ik kom tientallen renners, fietsers, skaters, roeiers tegen. Kinderen die aan het paardrijden zijn, oudere wandelaars. De massaliteit van Nederland met mooi weer. Ik aanschouw altijd met verbazing het hele tafereel en laat het vandaag op me afkomen. Overmacht.

Ik beslis te genieten en me er niet druk over te maken, het is tenminste niet elke dag mooi weer in dit land. Er moet wel een keuze gemaakt worden: het WK-schaatsen kijken op tv, of rennen, fietsen en een drankje op een terrasje. Moeilijk kiezen is het niet. In mijn geval wint de zon het altijd. Maar schaatswedstrijden mis ik zelden. Schaatsen is één van de mooie dingen van Nederland. De kracht van de sporters, gecombineerd met een tikje Nederlandse eigenzinnigheid. De glans van het ijs, de schreeuwende toeschouwers, het wedstrijdgevoel. Het heeft iets puurs en ongekunstelds. Iets eigens.

Rennend langs de rivier denk ik aan de schaatsers en het contrast tussen het koude ijs en de felle zon. Ik laat me verwennen door de zonnestralen, het zachte ochtendlicht geeft een extra dimensie aan het lopen. Daarna ga ik moe, maar voldaan, verder genieten van de eerste zonnige dag. Vandaag moet alles tegelijk: rennen, fietsen, biertje op een terrasje. Carpe Diem. Je weet nooit hoe het morgen zal zijn.

Maandagochtend. Grote krantenkoppen: "Sven Kramer als Muhammad Ali". In het Sportforum in Berlijn heeft Sven Kramer bij de allrounders de wereldtitel veroverd. "De man met de hamer", stond er op een oranje spandoek. De Noor Bökko maakte geen kans. "We kunnen geen schaatsen kopen zoals de Nederlanders", zei coach Peter Muller. Nederland heeft weer iets om over te praten: het WK-schaatsen en het vervroegde mooie weer.

De zon schijnt nog steeds. Vandaag moet ik weer keuzes maken: het huishouden of naar buiten.

De keuze is wederom makkelijk gemaakt...

Tekst: Rosa

Foto: http://www.flickr.com/photos/mediocre/

Chocola

De geur van chocola

met een vleugje scherpe kruiden

intens, doordringend, zoet

een droom:

een donkere tint

een ovale vorm

een verre reis

een tropische boom.

De zinderende hitte

de vochtige lucht

het zweet op je lichaam

de olieachtige geur.

Je wordt wakker in de kou

het geluid van de regen op het dak

de zoetige geur is weg

de winter blijft.

Gedicht en foto: Rosa

Burger King

Was er een tijd dat ik hier boven stond,

mijn mond vol Proust en Bloem, mij hoor je niet,

niet meer. Wat heeft het nog voor zin om in

een taal te denken die geen tanden heeft?

Ik sta alleen. Mijn woorden zijn naar god.

Dus slof ik door de leeszaal van de straat

en blader maar wat door de Burger King,

gewoon, omdat ik leef, omdat ik hopeloos

eenvoudig eet en straks vanzelf vertrek.

- Als deze wanhoop ons Walhalla is,

als hier het ware leven staat te lezen,

mij best, ik zag genoeg. In dit verhaal

betaal je met jezelf, niet eens bedroefd,

eerder verbaasd dat alles wat zo laag

en lelijk is zo sterk en stevig staat.

Gedicht: Menno Wigman, "Burger King", uit dichtbundel "Zwart als kaviaar"

Foto: http://www.flickr.com/photos/mediocre/

Toveren

Terwijl ik over het gemis van de zon schrijf

kijk ik naar buiten en denk na

de rokerige wolken versnellen hun pas

de bomen steken hun scherpe nagels in de lucht

de meeuwen vliegen doelloos in cirkels rond

de verroeste oude fiets leunt moe tegen de schuur

en de druppels tekenen streepjes op het glas.

Ik tover alles klein

en stop het in een zilveren doosje:

de wolken, de bomen, de meeuwen, de druppels

en mijn gedachten.

De zon is ver te zoeken vandaag.

Gedicht en foto: Rosa

Mijn ziel voor een beetje zonneschijn

De winter is te lang geweest, denk ik elk jaar eind januari. Na jaren grijze winters in Nederland te hebben meegemaakt kan ik er nog niet aan wennen. Vandaag slaat de vermoeidheid toe. Maar, heel toevallig, schijnt wel de zon na vele dagen regen en wind. In andere omstandigheden zou ik gelijk naar buiten gaan: even gaan fietsen, fotocamera mee, op zoek naar mooie beelden. Maar nu kan het niet. Ondanks het weer heb ik de laatste jaren de Hollandse luchten leren waarderen. De prachtige wolkenluchten, de kleuren, een soort levend schilderij. Het water en de reflectie, het bijzondere licht. Elk land heeft iets unieks en waardevols, je moet het alleen leren ontdekken.

Soms probeer ik me de vroegere winters in Spanje voor de geest te halen. Het winterzonnetje, hoe aangenaam de warmte op je lichaam voelt, maar het lukt me niet helemaal. Ik heb vage herinneringen aan een stralend blauwe hemel, buiten lopen zonder jas, op een bankje zitten en genieten van de zon. Wandelingen in het bos, de geur van pijnbomen, de droge, harde grond. Uitstapjes in de weekenden naar skigebieden, maar één uurtje rijden van huis. En overal in de beelden van mijn geheugen schijnt de zon fel. Op bepaalde dagen zou ik zelfs een soort Faust willen zijn, mijn ziel voor een beetje zonnneschijn. Zo intens is vaak dit gevoel. Hoe zou het in Ijsland of Finland in de winter zijn, denk ik soms. Donkere dagen, maar een paar uur licht per dag.

Een goede vriend uit Noord-West Spanje die nu in Barcelona woont, zegt altijd dat hij de regen van het Atlantische gebied mist. In Barcelona regent het inderdaad heel weinig. De stad heeft zachte en aangename winters, een ideaal klimaat. Midden in de winter bereikt de thermometer zelfs de 18 graden. Toen ik daar woonde heb ik nooit de regen gemist. Als het een keer regent, is het heel hevig en kunnen de afvoerputten de grote hoeveelheden water niet verwerken. Het water stroomt er krachtig in grote kolken uit. De stad krijgt een spookachtige aanblik en voelt leeg, iedereen vlucht naar binnen. Alles heeft een armoedige waas om zich heen. Deze Mediterrane steden zijn niet gemaakt voor de regen, ze hebben zon nodig om er op hun best uit te zien.

Maar de tijd gaat snel en met de eerste straaltjes zon ben ik gauw alles vergeten. Nu wordt het geduldig wachten en de tijd binnen zinvol besteden. Een interessant boek, een boeiend gesprek, een sfeervol etentje met goede vrienden.

Wachten op de eerste zonnestralen, dan kan je extra genieten. Lang wachten kan ook bijzonder lonend zijn.

Tekst en foto: Rosa

Grote mensen houden van cijfers

Grote mensen houden van cijfers. Als je met ze over een nieuwe vriend praat, vragen ze je nooit naar de belangrijkste zaken. Ze zeggen nooit tegen je: "Hoe klinkt zijn stem?" Van welke spelletjes houdt hij het meest? Verzamelt hij ook vlinders?"

Ze vragen je: "Hoe oud is hij? Hoeveel broers heeft hij? Hoeveel weegt hij? Hoeveel verdient zijn vader?" En pas dan denken ze dat ze hem kennen. Als je tegen grote mensen zegt: "Ik heb een mooi huis van roze baksteen gezien met geraniums voor de ramen en duiven op het dak..." dan kunnen ze zich dat huis niet voorstellen. Je moet teggen ze zeggen: "Ik heb een huis van een half miljoen gezien". Dan roepen ze: O, wat mooi!".

Le Petit Prince, Antoine de Saint Exupéry.

Foto: Rosa

Ithaka, K.P. Kaváfis

Als je op je tocht naar Ithaka vertrekt,

smeek dat je weg heel lang mag zijn,

vol avonturen, vol ervaring.

De Laestrygonen en de Cyclopen,

en de toornige Poseidon moet je niet vrezen:

zulke wezens zul je nooit vinden op je weg,

als je denken hoog blijft, als een uitgelezen

bewogenheid je lichaam en je geest bezielt.

De Laestrygonen en de Cyclopen,

de woeste Poseidon zul je niet ontmoeten,

als je ze niet me je meedraagt in je ziel,

als je ziel ze niet voor je ogen plaatst.

Smeek dat je weg heel lang mag zijn.

Dat er vele zomerse morgens zullen zijn

waarop je, met wat een voldoening, wat een vreugde

zult binnengaan in voor het eerst aanschouwde havens;

en dat je moogt vertoeven in Phoenicische stapelplaatsen,

en daar goede waren kopen kunt,

parelmoer en koralen, amber en ebbehout,

en zinnestrelende parfums van elke soort,

zo overvloedig als je kunt zinnestrelende parfums;

en dat je naar veel steden in Egypte gaan moogt

om te leren en te leren van de wijzen.

Houdt altijd Ithaka in je gedachten.

Daar aan te komen dat is je bestemming.

Maar overhaast de reis volstrekt niet.

Beter dat die vele jaren duren zal,

en dat je, oud al, landen zult op het eiland,

rijk met alles wat je onderweg hebt gewonnen,

niet verwachtend dat Ithaka je rijkdom geven zal.

Ithaka gaf je de mooie reis.

Zonder dat eiland was je niet op weg gegaan.

Verder heeft het je niets meer te geven.

En als je het armelijk vindt, Ithaka misleidde je niet.

Zo wijs als je bent geworden, met zoveel ervaring,

zul je al begrepen hebben wat Ithaka's betekenen.

K.P. Kaváfis, Verzamelde Gedichten

Foto: Rosa

De mystiek van Rumi

De laatste jaren neemt spiritualiteit een steeds belangrijkere plaats in in de westerse wereld. Regelmatig staan er artikelen over dit onderwerp in bladen in kranten, je kunt er niet meer omheen. De maatschappij verhardt, consumptie en het snelle leven zijn de kenmerken van nu. Er is geen tijd voor je medemens, om naar de anderen te luisteren, om goed om je heen te kijken, zonder haast. Terug naar de traagheid. Om de leegte van het bestaan tegenstand te bieden gaan steeds meer mensen de antwoorden zoeken in spiritualiteit.

Mystiek is een deel van de spirituele wereld die ik altijd fascinerend heb gevonden.

Jalal al-Din Rumi, de Perzische dichter en mysticus, is daarvaan het grote voorbeeld. Hij werd geboren in Balkh, het huidige Afghanistan, op 30 september 1207. Vanaf de 15e eeuw werd hij Mevlana genoemd, die onze heer betekent. Zijn vader was een Soefi meester. Door het dreigende gevaar van de Mongolen, onder leiding van Djengis Khan, verhuisde de familie naar Bagdad, Syrie, en later naar Konya, in het huidige Turkije. Daar vonden zij een veilige thuishaven. Toen zijn vader stierf, volgde Rumi hem op en werd hij een deskundige op het gebied van theologie, rechtsgeleerdheid en Soefisme.

Jaren later maakte hij ook kennis met de muziek van de Derwisjes: extatische muziek, zang en dans. Hij leerde ook het mysterie van de goddelijke liefde en begon met het reciteren van gedichten .

Rumi werd de leidende figuur van de Soefi beweging in Konya en stichtte de dansende derwisjen. Deze religieuze muzikanten en dansers maken ronddraaiende bewegingen om hun as om in extase te raken. Ook als het er uitziet als een mooie ceremonie, in werkelijkheid is het een vorm van gebed om dichterbij God te komen. De dansen zitten vol symboliek, de rechterhandpalm wijst naar boven om de zegen van God te ontvangen en de linkerpalm wijst naar onderen om de zegen aan deze wereld te brengen.

Het Soefisme heeft zijn oorsprong in de oude Islam. Deze benaming komt van soef, dat in het Arabisch wol betekent. De eerste soefi's droegen wollen kleding om hun soberheid en armoede te laten zien. In de 6e eeuw waren er al soefi's, die door het Midden-Oosten en India trokken.

Sinds kort is er een nieuwe stroming ontstaan, het Universeel Soefisme, een combinatie

van denkbeelden van het westen en het Soefisme. De Indiase muzikant Hazrat Inayat Khan kreeg van zijn soefi-meester de opdracht om het Soefisme te verspreiden en de werelddelen te verenigen. Hij heeft het Soefisme losgekoppeld van de Islam om het toegankelijker te maken voor de westerse wereld, en legde voornamelijk de nadruk op een levenshouding: "voor hen die zoeken naar waarheid". De aanhangers van het Universeel Soefisme richten zich meer op de zoektocht naar de "Eenheid in Verscheidenheid". Het maakt niet uit wat je geloof of wat je overtuiging is, de essentie is voor iedereen toepasbaar.

"God moet je niet buiten jezelf zoeken, maar binnen in jezelf", zoals Rumi zou zeggen.

Tekst: Rosa

Bron: gedeeltelijk Wikipedia

Foto: Roel Wijnants. http://www.flickr.com/photos/roel1943/