Deze week bij het hardlopen dacht ik aan het Hollands landschap. Een mooie herfstdag, de wolken lichtpaars gekleurd, felle licht en donkere vlakken wisselden elkaar af. Heel anders dan andere dagen in de herfst of winter, de mist en het grijs waren even afwezig. Een adempauze in de tijd, een glimp van de lente. In de winter straalt het landschap een soort eenzaamheid uit. De uitgestrekte weilanden, ingepakt in een nevelige waas. Geen mens te zien, je kan eindeloos ver kijken. Een oneindigde wereld.
Eens las ik het woord "desolación" in een gedicht van Bernardo Atxaga. Het woord stamt uit het latijnse woord "desolatio". In het Dikke Van Dale betekent desolaat: "troosteloos" of "in ontredderde toestand". Een troosteloos landschap, zou je kunnen zeggen.
Toeschouwers
Een kille winterdag, een dunne laag ijs
op het gras
de horizon, een inmense ruimte in het kader
de bovenste vlak, de grijze hemel
het onderste, aardekleur
huizen en bomen, een paar stippen
hier en daar opgebracht.
Een vogel die gehaast
het luchtruim doorkruist
een vliegtuig, een speeldje in de lucht
verdwijnt snel
een horizontale streep in het midden
geeft de grens aan tussen hemel en aarde
Het is hier stil, het landschap
voelt desolaat.
Hemel, aarde, ijs, wind, en wij,
toeschouwers van het niks,
eenzaam in het brede landschap.
Foto en gedicht: Rosa
