Er was Assepoester die het vreemd vond dat de prins haar glazen muiltje
nodig had om haar te herkennen. Al die tijd dat haar zussen bezig waren
hun voeten in dat schoentje te persen, stond ze naast hem. Hij had toch
uren met haar gedanst? Hij wist toch hoe ze rook? En bewoog?
Er was Assepoester die hoopte dat de prins haar meteen had herkend
maar niets had gezegd. Hij gaf de zussen ruimschoots de tijd te doen wat
ze konden om toch in dat schoentje te passen. Eerst moest die hamer
gehaald en die zaag, die teen eraf en die hiel. Wraak op die wezens die
zich hadden vergist door niet heel veel van haar te hebben gehouden.
Gedicht: Tjitske Jansen, uit dichtbundel "Koerikoeloem"
Foto: Rosa, http://www.flickr.com/photos/dadiva/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten