Zaterdag hoorde ik op de radio dat Dora Dolz overleden was. Een Catalaanse kunstenares, geboren in Barcelona, die al tientallen jaren in Rotterdam woonde. Afgelopen zaterdag was de Museumnacht, heel kunstzinnig Rotterdam vierde feest. Een beetje wrang, eigenlijk. Het toeval wil dat ik haar werk pas een jaar geleden heb ontdekt, anders had ik nooit van haar geweten. Vorig jaar heeft een collega een boek met haar werk aan mij uitgeleend. Ik was erg onder de indruk: glasobjecten, keramiek, tapijten, doeken. Alles in felle tinten, stijlvol, modernistisch aandoenend. Een tikje Gaudí, een beetje barrok, een vleugje Catalaans, maar toch een eigen stijl. Klassiek en tegelijk vernieuwend. Het pas ook overal, in een kasteel of landhuis, of in een appartement met een strakke design-inrichting.
Eenzaamheid, leven en dood, thema's vol diepgang. Het bekijken van de film was voor mij een aangrijpende gebeurtenis, er zit veel emotie in die film. Herinneringen, zoals de foto van haar eerste communie. Ik heb ook een foto voor het altaar, kroontje op, onschuldige blik. De eerste jaren in Nederland, de verbazing over bepaalde gewoontes en gebruiken. Haar huis, warm en sfeervol, vol leven. Kinderen, drukte, fel daglicht, muziek. Het straalt liefde en levenslust uit. Liefde is iets dat in je zit en dat je moet geven, zei ze in de film.
Met bewondering keek ik ook hoe haar glasobjecten gemaakt werden. Hoe het zachte glas boog en vorm kreeg, het had iets magisch en sprookjesachtig. Spiegels, reflectie, glans, een wonderlijke wereld.
Twee Catalaanse vrouwen, twee werelden. "In Spanje ben ik heel Hollands en in Holland heel Spaans", zei ze ooit. Het gevoel van ontheemding, heel herkenbaar voor mij. Zij zong ook graag. Onze wegens hebben zich nooit in het verleden gekruisd.
Het werk van Dora wordt bij het museum Boijmans van Beuningen tot juni tentoongesteld. Haar kijk op kunst in het algemeen lijkt erg veel op mijn beleving. Uitbundig. Zij hield van pittige tinten, wilde kleur in de Nederlandse samenleving brengen. Doe ik zelf ook, in de vorm van foto's, tekeningen of beeldende teksten. Het moet leven, een soort vrolijkheid uitstralen. Zwart-wit echter heeft wel iets bijzonders. Het geeft diepte en intensiteit aan de foto's en tekeningen en is daardoor veelzeggend.
Dora heeft me aan het denken gezet. De tijd gaat snel en, gelukkig, kan je niet in je eigen toekomst kijken. Nu zie ik meer dan ooit hoe belangrijk het is om je hart te volgen, doen wat je het beste kan, waar je gelukkig van wordt. We beseffen niet hoe het echte leven in elkaar steekt. We leven in een droom die we als realiteit ervaren.
Dora Dolz, een inspirerende vrouw. Ik wil nu alles over haar en haar werk weten, het verleden inhalen. Alsof in het echt onze wegen lang geleden zich gekruist zouden hebben.
Tekst: Rosa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten