"...De kleine prins ging de rozen weer bekijken.
- Jullie lijken helemaal niet op mijn roos, jullie zijn nog helemaal niets, zei hij tegen ze. Niemand heeft jullie getemd en jullie hebben ook niemand getemd. Jullie zijn net zoals mijn vos was. Dat was een vos als honderdduizend andere. Maar ik heb hem tot mijn vriend gemaakt en nu is hij enig op de wereld.
En de rozen waren er verlegen mee.
-Jullie zijn mooi, maar jullie zijn leeg, zei hij ze ook nog. Je kunt voor jullie niet sterven. Natuurlijk, van mijn roos zou een toevallige voorbijganger ook denken dat ze op jullie leek. Maar in haar eentje is ze belangrijker dan jullie allemaal bij elkaar, omdat ik haar water heb gegeven. Omdat ik haar onder een stolp heb geplaatst. Omdat ik haar met het windscherm heb beschut. Omdat ik de rupsen die op haar zaten heb gedoood (behalve de twee of drie om vlinders te krijgen). Omdat ik heb gehoord hoe ze zich beklaagde, hoe ze zich opende of zelfs hoe ze af en toe zweeg. Omdat ze mijn roos is.
En hij ging terug naar de vos:
- Vaarwel, zei hij...
- Vaarwel, sprak de vos. Hier heb je mijn geheim. Het is erg eenvoudig: alleen met je hart kunt je goed zien. Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog.
- Het wezenlijke is onzichtbaar voor het oog, herhaalde de kleine prins om het goed te onthouden.
- Het is de tijd die jij aan je roos besteed hebt, die jouw roos zo belangrijk maakt."
Tekst: Antoine de Saint-Exupéry, De Kleine Prins
Foto: Jacco van Giessen, http://www.flickr.com/photos/45609060@N00/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten