Mijn ziel voor een beetje zonneschijn

De winter is te lang geweest, denk ik elk jaar eind januari. Na jaren grijze winters in Nederland te hebben meegemaakt kan ik er nog niet aan wennen. Vandaag slaat de vermoeidheid toe. Maar, heel toevallig, schijnt wel de zon na vele dagen regen en wind. In andere omstandigheden zou ik gelijk naar buiten gaan: even gaan fietsen, fotocamera mee, op zoek naar mooie beelden. Maar nu kan het niet. Ondanks het weer heb ik de laatste jaren de Hollandse luchten leren waarderen. De prachtige wolkenluchten, de kleuren, een soort levend schilderij. Het water en de reflectie, het bijzondere licht. Elk land heeft iets unieks en waardevols, je moet het alleen leren ontdekken.

Soms probeer ik me de vroegere winters in Spanje voor de geest te halen. Het winterzonnetje, hoe aangenaam de warmte op je lichaam voelt, maar het lukt me niet helemaal. Ik heb vage herinneringen aan een stralend blauwe hemel, buiten lopen zonder jas, op een bankje zitten en genieten van de zon. Wandelingen in het bos, de geur van pijnbomen, de droge, harde grond. Uitstapjes in de weekenden naar skigebieden, maar één uurtje rijden van huis. En overal in de beelden van mijn geheugen schijnt de zon fel. Op bepaalde dagen zou ik zelfs een soort Faust willen zijn, mijn ziel voor een beetje zonnneschijn. Zo intens is vaak dit gevoel. Hoe zou het in Ijsland of Finland in de winter zijn, denk ik soms. Donkere dagen, maar een paar uur licht per dag.

Een goede vriend uit Noord-West Spanje die nu in Barcelona woont, zegt altijd dat hij de regen van het Atlantische gebied mist. In Barcelona regent het inderdaad heel weinig. De stad heeft zachte en aangename winters, een ideaal klimaat. Midden in de winter bereikt de thermometer zelfs de 18 graden. Toen ik daar woonde heb ik nooit de regen gemist. Als het een keer regent, is het heel hevig en kunnen de afvoerputten de grote hoeveelheden water niet verwerken. Het water stroomt er krachtig in grote kolken uit. De stad krijgt een spookachtige aanblik en voelt leeg, iedereen vlucht naar binnen. Alles heeft een armoedige waas om zich heen. Deze Mediterrane steden zijn niet gemaakt voor de regen, ze hebben zon nodig om er op hun best uit te zien.

Maar de tijd gaat snel en met de eerste straaltjes zon ben ik gauw alles vergeten. Nu wordt het geduldig wachten en de tijd binnen zinvol besteden. Een interessant boek, een boeiend gesprek, een sfeervol etentje met goede vrienden.

Wachten op de eerste zonnestralen, dan kan je extra genieten. Lang wachten kan ook bijzonder lonend zijn.

Tekst en foto: Rosa

Hollands Grijs

Vroeger was grijs een kleur die mij totaal niet opviel. Het bestond wel, maar het was een beetje onzichtbaar. Toen ik in Nederland ging wonen, de vertrouwde Middelandsezeekleuren verdwenen in het niets. Het grijs ging mijn zicht overheersen, steeds meer plaats innemen, vooral in de herfst en winter. Grijze dagen met grijze luchten, mistige landschappen. Het leven spelde zich op voornamelijk binnenin de huizen.

Door de jaren heen, heb ik ontdekt dat de kleur grijs veel nuances bevat. "Waarderen" is een groot woord maar, als je je ogen goed open doet, verschijnt een wereld aan de opervlakte die voor die tijd verborgen bleef. Nu kan ik de verschillende tonen grijs goed onderscheiden . Je hebt, bijvoorbeeld, het grijs van de stoepen. Vierkante, groffe tegels, het valt niet op. In het oranje zouden ze teveel aanwezig zijn. De mensen zouden vaker tegen iets aanlopen, alleen gefixeerd op de felle kleur. En de Amerikaanse verzekeraars voor grote schadeclaims komen te staan.

Er is ook het grijs van de steunen van de brievenbussen, ook onzichtbaar, zeker omdat de brievenbussen zelf knalrood geverfd zijn. De metalicgrijze auto's blijken heel populair te zijn, voornamelijk tussen zakenmannen en keurige gezinnen. De rolluiken van de winkels hebben een "niet opvalgrijs". Het moet niet te aantrekkelijk voor dieven uitzien. Het bestek hoort bij een ander soort grijs. "Hoogglansgrijs", zou je het kunnen noemen. Spiegeling, luxe, beschaving.

Grijs is de computer en het beeldscherm, van een soort hardplastic in een matkleur. Mijn nietmachine is ook grijs en, naast de computer, haast niet te zien. Als je op straat goed oplet, zie je veel oudere vrouwen met grijze regenjassen. Waarom geen rood, turquoise, oranje of felblauw? Het is mij een raadsel. De wereld zou veel kleuriger uitzien voor de ouderen en zorgen voor positieve energie.

Grijze muizen vind je overal. Zij vallen natuurlijk niet echt op in het actuele maatschappij. Werken, eten en slapen. Het leven gaat aan hun neus voorbij zonder dat ze iets bijzonders meemaken. Als het zou gebeuren, zouden ze erg van schrikken. Zij houden afstand, vertellen weinig, vinden "vreemd" de mensen die er anders uitzien. Zijn bang voor de woorden "nieuw", "passie"en "verandering". Laten hun gevoelens niet bloot en weinig herinneringen achter.

Er zijn grijze dagen. Herfst, regen, mist. Saaie dagen waar niks gebeurt. Geen mensen op straat, alles vloeit in een grijze waas. Grijs is wel een "mengbare" kleur. Als je het combineert met andere kleuren krijg je een mooi efekt. Oranjegrijs, blauwgrijs, groengrijs. Gepoederde kleuren met een nostalgisch tintje. Let, bijvoorbeeld, op de schilderijen van Anton Piek. Hollandse grijze luchten, winter, schaatsende kinderen bij een grijze singel.

Je kan een, op het eerste gezicht saaie kleur, nog leren waarderen. Op straat en in je eigen huis goed opletten. Overal zie je grijs, hij begeleidt de andere kleuren zodat ze niet teveel opvallen.

Is nu je wereld van kleur een beetje veranderd?