De winter is te lang geweest, denk ik elk jaar eind januari. Na jaren grijze winters in Nederland te hebben meegemaakt kan ik er nog niet aan wennen. Vandaag slaat de vermoeidheid toe. Maar, heel toevallig, schijnt wel de zon na vele dagen regen en wind. In andere omstandigheden zou ik gelijk naar buiten gaan: even gaan fietsen, fotocamera mee, op zoek naar mooie beelden. Maar nu kan het niet. Ondanks het weer heb ik de laatste jaren de Hollandse luchten leren waarderen. De prachtige wolkenluchten, de kleuren, een soort levend schilderij. Het water en de reflectie, het bijzondere licht. Elk land heeft iets unieks en waardevols, je moet het alleen leren ontdekken.
Soms probeer ik me de vroegere winters in Spanje voor de geest te halen. Het winterzonnetje, hoe aangenaam de warmte op je lichaam voelt, maar het lukt me niet helemaal. Ik heb vage herinneringen aan een stralend blauwe hemel, buiten lopen zonder jas, op een bankje zitten en genieten van de zon. Wandelingen in het bos, de geur van pijnbomen, de droge, harde grond. Uitstapjes in de weekenden naar skigebieden, maar één uurtje rijden van huis. En overal in de beelden van mijn geheugen schijnt de zon fel. Op bepaalde dagen zou ik zelfs een soort Faust willen zijn, mijn ziel voor een beetje zonnneschijn. Zo intens is vaak dit gevoel. Hoe zou het in Ijsland of Finland in de winter zijn, denk ik soms. Donkere dagen, maar een paar uur licht per dag.
Een goede vriend uit Noord-West Spanje die nu in Barcelona woont, zegt altijd dat hij de regen van het Atlantische gebied mist. In Barcelona regent het inderdaad heel weinig. De stad heeft zachte en aangename winters, een ideaal klimaat. Midden in de winter bereikt de thermometer zelfs de 18 graden. Toen ik daar woonde heb ik nooit de regen gemist. Als het een keer regent, is het heel hevig en kunnen de afvoerputten de grote hoeveelheden water niet verwerken. Het water stroomt er krachtig in grote kolken uit. De stad krijgt een spookachtige aanblik en voelt leeg, iedereen vlucht naar binnen. Alles heeft een armoedige waas om zich heen. Deze Mediterrane steden zijn niet gemaakt voor de regen, ze hebben zon nodig om er op hun best uit te zien.
Maar de tijd gaat snel en met de eerste straaltjes zon ben ik gauw alles vergeten. Nu wordt het geduldig wachten en de tijd binnen zinvol besteden. Een interessant boek, een boeiend gesprek, een sfeervol etentje met goede vrienden.
Wachten op de eerste zonnestralen, dan kan je extra genieten. Lang wachten kan ook bijzonder lonend zijn.
Tekst en foto: Rosa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten