Toen ik klein was, ongeveer zes jaar, ging ik wekelijks met mijn opa naar een bron om water te halen. Hij droeg een kruik en een draagbare radio bij zich en hij gaf me een hand. Het was een ontspannende wandeling, intiem en vertrouwd, met z'n tweetjes. Op de terugweg rustten we altijd op dezelfde plek, een stenen bankje dat er nog steeds is. Dan zette hij de radio aan en luisterden we naast elkaar naar de radioverhalen over de wereld van de mieren, de bijen en de andere insecten.
Het waren spannende verhalen, net een film, vol intriges en mysterie. In mijn belevenis was het een verontrustende en reële wereld. Daarna liepen we verder voldaan naar huis. Ik herinnerme nog precies de route die we volgden, het is iets dat voor altijd in mijn geheugen zal blijven.
Nooit zal ik de avonturen van de slimme mieren vergeten, de snelle bijen, de acrobatische sprinkhanen, de harige rupsen, de sierlijke vlinders, de gelaarsde duizendpoten, de gemene spinnen en de nieuwsgierige lieveheersbeestjes die op ronde dobbelstenen lijken. De minuscule planten waren net een tropische jungle en het gevaar lag op de loer. Voor een kind een fascinerende wereld.
Het was de mooiste dag van de week. Zo zie ik mijn opa nog altijd voor mij, met de radio en de kruik, en mijn hand vasthoudend, onderweg naar de bron.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten