In Spanje is 1 november een feestdag. Allerheiligen, de dag der doden, kerkhofbezoek. Thuis wordt de herfsttijd gevierd met gepofte kastanjes, zoete aardappels in de oven en moscatel, een zoete muskaatwijn. Maar bovenal is het de dag dat de mensen naar het kerkhof gaan, om overleden familieleden te herdenken.
Mijn moeder ligt begraven op een klein kerkhof midden in het bos, tussen de pijnbomen, een paar kilometer van het dorp. De laatste keer dat ik daar ben geweest, was het stralend weer. De hemel had een felblauwe kleur en een aangenaam herfstzonnetje scheen door de bomen. We liepen langs de graven van familieleden, soms moesten we wat langer zoeken. Complete families liggen daar begraven, generatie na generatie. Op zo'n moment kom je jezelf tegen. Je opa's en oma's, ooms en tantes, bekende namen, kinderen die overleden zijn, verongelukte jongeren. Mensen die je in een ver verleden hebt gekend. Het lijkt of de klok teruggedraaid wordt. Momenten van bezinning, heftige emoties. Herinneringen.
Het afscheid
Daar lag ze, stil, in het ziekenhuisbed
met een afwezige blik keek ze naar de muur
ze schrok
kleuren, beelden, een lampje.
De morfine, dacht ik. Ik hield haar hand vast.
Zes maanden te leven, hadden ze gezegd.
Zij wist het niet. Haar laatste week, zij en ik.
Elke dag ging ik wandelen, de hoek om
langs de Sagrada Familia. Bij de ingang, blije
toeristen met fotocamera's stonden in de rij.
Een lach. Ik hoorde het gekrijs van de papegaaien
in de bomen
en dan terug, naar de witte gangen en de stilte.
Zes maanden. Een week. Een avond. Een afscheid.
Zij wist het.
Gedicht en foto: Rosa
2 opmerkingen:
Estas palabras han sido muy emotivas: en holandés, en español... en cualquiera de los idiomas de los hombres. Un abrazo muy fuerte
Hola Ibán,
Estas son las sorpresas que me gustan! acabo de llegar del trabajo, supertarde (una conferencia -y firma de libros- del fotógrafo Joel Meyerowitz)y me encuentro de repente con tu mensaje...además él hablaba de lo "unexpected", lo bonito que es encontrarse con ello en la calle.
Así que parece que el día continúa. No sabía que leías mis textos, ni que habías entendido el poema sobre mi madre, que lo escribí hace unos tres años.
Ultimamente escribo casi cada día, pero reservo algunos textos para cuando se me acabe la inspiración.
Un abrazo fuerte también,
Een reactie posten