Een paar dagen geleden zag ik een korte film over vervallen huizen, opgenomen in Griekenland. De regisseur had een totaal ander beeld laten zien van dingen die ons meestal op het eerste gezicht niet opvallen. In de toeristische folders wordt Griekenland altijd afgebeeld als een land met paradijslijke stranden, mooie landschappen, en de wereldberoemde klassieke gebouwen. Maar alles heeft twee gezichten.
De camera draaide heel langzaam, liet een paar seconde de beelden zien: deuren waar stukjes eraf waren, vervallen gebouwen, kapotte ramen waar je door het glas heen kon kijken. Ik vond juist dit soort beelden een bijzondere schoonheid bezitten. "De tand des tijds", dingen die vroeger mooi zijn geweest. Het idee van perfectie klopt niet meer en maakt ons onrustig.
De term "schoonheid" bevat veel nuances. Gisteren keek ik in een boek over honderdjarige vrouwen. De indrukwekkende schoonheid van een oud, rimpelig gezicht. Een intense blik die meer dan duizend woorden zegt. Pure mensen met een heel leven achter zich.
Alles is vergankelijk, net als wij. Er is een fotoboek van Hannes Wallrafen met stillevens, "De dingen". Zwart wit foto's die het heel treffend uitbeelden: twee vieze kopjes met schoteltjes, een oude emmer, uitgelopen aardappels, een donkere kelder waar door een kapotte muur een beetje licht naar binnen schijnt. De schoonheid van het verval.
foto: Rosa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten