Het scenario, een discotheek aan de Spaanse kust, tientallen jaren geleden. Geen trendy kustplaats, niet de "ideale kustplaats", zoals kort geleden een bekende columnist schreef. Een onopvallende locatie eigenlijk, met voornamelijk Spaanse gezinnen die hier hun vakantie doorbrengen.
Vier uur 's nachts. Zij heeft lang, donker haar. Hij, blonde krullen, blauwe ogen, gebruind gezicht. Zij danst afwezig op het ritme van de muziek mee. Een paar druppeltjes zweet glijden van haar gezicht af. Af en toe, nipt ze van haar glas Lumumba. Hij leunt tegen de muur, kijkt naar haar, hoe ze beweegt. Plotseling, begint de DJ rustige muziek te draaien. Zij stopt met dansen, loopt rustig naar de zijkant en, in gedachten verzonken, pakt ze een sigaretje en zoekt haastig haar aansteker. De jongeman staat ineens achter haar, aansteker in zijn hand. Hij geeft haar een vuurtje, vraagt hoe ze heet. Waar ze woont. Ze raken in gesprek. Zij had hem al eerder zien staan, in de verte, in het donker.
Een paar maanden later, een paar brieven en telefoontjes verder. Zij neemt de bus naar Nederland, alleen. Het is hartje winter, de dag voor Sinterklaas. De wegen in Frankrijk zijn ondergesneeuwd, het verkeer zit hier en daar vast. De chauffeur twijfelt of hij op tijd bij de plaats van bestemming aankomt. Het meisje begint zich druk te maken. Zij spreekt weinig Engels en is nog nooit in het buitenland geweest. Zij begint te twijfelen..."en wat als hij niet op mij wacht op het Centraal Station?". Geen slaapplaats, zwerven door de stad. Een rampscenario.
Om één uur 's nachts komt de bus aan op het station, met vier uur vertraging. Een dunne laag sneeuw bedekt de auto's. Het is donker, de stilte overheerst. Zij stapt met een kleine reistas uit de bus en kijkt onwenig om zich heen. Ineens hoort ze haar naam roepen. Hij staat er, met een bos bloemen in zijn hand. Vijf uur op haar gewacht, de bloemen zien er niet meer zo fris uit.
Twintig jaar later. Oktober, een buitenwijk in de grote stad. Het regent. Zij kijkt door het raam. De druppels maken een monotoon tikkendgeluid. Een zwerm vogels vliegt in een V-formatie in de grijze hemel. Een vliegtuig laat een witte streep achter tussen de wolken. Zij loopt langzaam naar de keuken en vult het koffiezetapparaat. Daarna giet ze het water in en drukt op het knopje. De koffiegeur spreid zich snel door de kamer. Dan gaat ze zitten en pakt een tijdschrift. Voor een moment, kijkt ze op en richt haar blik naar de verte.
Vier uur 's nachts. Zij heeft lang, donker haar. Hij, blonde krullen, blauwe ogen, gebruind gezicht. Zij danst afwezig op het ritme van de muziek mee. Een paar druppeltjes zweet glijden van haar gezicht af. Af en toe, nipt ze van haar glas Lumumba. Hij leunt tegen de muur, kijkt naar haar, hoe ze beweegt. Plotseling, begint de DJ rustige muziek te draaien. Zij stopt met dansen, loopt rustig naar de zijkant en, in gedachten verzonken, pakt ze een sigaretje en zoekt haastig haar aansteker. De jongeman staat ineens achter haar, aansteker in zijn hand. Hij geeft haar een vuurtje, vraagt hoe ze heet. Waar ze woont. Ze raken in gesprek. Zij had hem al eerder zien staan, in de verte, in het donker.
Een paar maanden later, een paar brieven en telefoontjes verder. Zij neemt de bus naar Nederland, alleen. Het is hartje winter, de dag voor Sinterklaas. De wegen in Frankrijk zijn ondergesneeuwd, het verkeer zit hier en daar vast. De chauffeur twijfelt of hij op tijd bij de plaats van bestemming aankomt. Het meisje begint zich druk te maken. Zij spreekt weinig Engels en is nog nooit in het buitenland geweest. Zij begint te twijfelen..."en wat als hij niet op mij wacht op het Centraal Station?". Geen slaapplaats, zwerven door de stad. Een rampscenario.
Om één uur 's nachts komt de bus aan op het station, met vier uur vertraging. Een dunne laag sneeuw bedekt de auto's. Het is donker, de stilte overheerst. Zij stapt met een kleine reistas uit de bus en kijkt onwenig om zich heen. Ineens hoort ze haar naam roepen. Hij staat er, met een bos bloemen in zijn hand. Vijf uur op haar gewacht, de bloemen zien er niet meer zo fris uit.
Twintig jaar later. Oktober, een buitenwijk in de grote stad. Het regent. Zij kijkt door het raam. De druppels maken een monotoon tikkendgeluid. Een zwerm vogels vliegt in een V-formatie in de grijze hemel. Een vliegtuig laat een witte streep achter tussen de wolken. Zij loopt langzaam naar de keuken en vult het koffiezetapparaat. Daarna giet ze het water in en drukt op het knopje. De koffiegeur spreid zich snel door de kamer. Dan gaat ze zitten en pakt een tijdschrift. Voor een moment, kijkt ze op en richt haar blik naar de verte.
Tekening: Rosa
Geen opmerkingen:
Een reactie posten