Een moeilijk begin

Het oorspronkelijk idee was om een fotoblog te maken. Teveel foto's, mijn harde schijf werd steeds voller. De foto's van een spiegelreflexcamera nemen veel capaciteit in, en geen zin om het elke keer op Cd te zetten. Het lukte de eerste keer, ondanks dat ik met de computer niet zo handig ben. Na de foto's kwamen de teksen erbij, fragmenten van gedichten in verschillende talen van bekenden en bevrienden -en minder bekende- dichters. Teksten toevoegen werd steeds leuker: een foto goed bekijken, de eerste impressie, een samenvattend woord, een zin, een volledige tekst. De fotos werden kleiner, de teksten groeiden.

Toen ik een paar dagen later bij een behulpzame buurman kwam voor een "Rondtour door Flickr" om mijn laatste twijfels door te lichten, vertelde ik hem over mijn "Tekstentic". Hij zei tegen mij: "waarom begin je niet een eigen webblog? Dan kan je, in ieder geval, je teksten kwijt en eventueel een leuke foto eran toevoegen...'
Improviseren heeft iets bijzonders, heb ik altijd gedacht. Dus, zo gezegd, zo gedaan. Binnen een paar minuten hadden we (had hij...) een webblog in elkaar gezet. Een originele naam was het wel moeilijk te verzinnen. Vijf pogingen gedaan met mijn voornaam, verschillende combinaties. Alles was al bezet. Toen kwam ik terug op een benaming die ik al één jaar eerder had bedacht: "From Holland with love". Een standaardnaam , maar veelzeggend. Tot mijn eigen verbazing, bestond het nog niet. Een stapje verder.

Dezelfde avond, vol enthousiasme waagde ik me aan een Surrealistische -en ingewikkelde- tekst die ik in de vakantie had geschreven. Het moest niet zo duidelijk zijn waar het om ging en om welke plaats. Te dichtbij en, te gelijk, te ver van mijn bed af. Sterke gevoelens, herinneringen. Slechts één dag heeft het op mijn blog gehangen. Ik vond het maar niks. En een foto erbij plaatsen was het een heel karwei. Verkleinen of eerst de foto's bij Flickr zetten? De hamvraag.

Ik ging terug naar de vriendelijke buurman, die vol geduld mijn vragen duidelijk uitlegde. Daarna, alles op een rijtje gezet: "Wat wil ik precies met mijn webblog", "Wat lijkt me leuk".
Ik kwam tot de conclusie dat ik juist het gewone leven veel aantrekkelijker en boeiender vind: de kleine dagelijkse dingen, objekten, situaties, gesprekken. Alles door een vergrootglas bekijken. Het is het proberen waard. Misschien: "Het leven in Nederland door de ogen van een Spaanse". Het hoeft geen literair hoogstandje te zijn. Het is maar een blog... geen redakteur die je teksten goedkeurt, geen beperkingen. Gewoon leuk. Zoals een bevriende blogger zei: "yo me lo guiso y yo me lo como" en hij heeft gelijk. Geen bijzondere ervaringen, maar wel "mijn ervaringen". Het kan zijn dat bijna niemand het leest. Of alleen vrienden of collega's "omdat jij het zo graag wilt".

Gelezen worden, is het belangrijk voor mij? ik weet het niet. Communiceren wel. Delen. En vooral het plezier van schrijven. Een vriendin zei ooit tegen miij: "creatieve geesten voeden zich met het delen van ervaringen en gedachten". Ik denk dat ze gelijk heeft. Het is een goed begin. Nu nog achterkomen hoe ik de foto's aan de teksten moet toevoegen...